20/12/2015

Adiós, Dark

Dark, de joven

Esta tarde ha muerto Dark, el perro bretón que véis y que nada tenía que envidiar a los dálmatas. Lo habíamos tenido en la familia durante 16 años y como dato curioso diré que tenía la misma edad que mi sobrina Cristina, hija de mi hermana.

Dark estaba mayor, muy mayor para ser un perro, pero os puedo asegurar que ha vivido todos estos años a cuerpo de rey. Mi padre y mi hermano eran sus 'amos' y ellos se ocupaban de sus vacunas y de mantenerlo limpio siempre. Mi madre, en cambio, le hacía la comida, a su gusto, como si de una persona se tratara.
Vivía en un patio que mis padres tienen debajo de casa, en una casita entre árboles y los cantos de los canarios que mi padre, aún hoy, cría como hobby. 

Se nos escapó dos veces de casa. La primera, cuando todavía era jovenzuelo y tenía más garra; se ve que quería aprender y fue a parar a un colegio, desde donde llamaron a casa al cabo de dos días de su desaparición, gracias a que en su plaquita (donde venía su chip) agregamos el número de teléfono. En esos dos días toda la familia hicimos una 'batida' y lo buscamos como locos por todas partes.

La segunda vez que se escapó aprovechó los, cada vez menores, reflejos de mi padre al guardar el coche en ese mismo patio.
Esta vez, como estaba más viejecito, se desorientó por el centro del pueblo y fue a parar a una boutique, en la que entró aprovechando que tenían la puerta abierta, metiéndose detrás del mostrador. Las amables chicas que la regentaban nos llamaron en seguida. 
Dark, en agosto de 2015

Entonces creí que ya no tendríamos tanta suerte de recuperarlo y me angustié mucho hasta que apareció porque pensaba que ya no sería capaz de buscarse la vida como la vez primera.

En este punto os he de decir que yo le quería a mi manera. Le llamaba "Da-ark", con cancioncilla; le daba galletas cada dos por tres, caricias en la cabecita, y si me sobraba algún bocata siempre siempre pensaba en llevárselo. Él, en cambio, siempre salía cariñoso a recibirme cuando voy a diario a casa de mis padres.

Estos días atrás no quería comer, cosa que a mi padre le preocupaba y que le hacía presentir su inminente final. Y ha sido justo esta tarde cuando he recibido una llamada de mi hermano que estaba buscando un veterinario de guardia porque el pobrecillo estaba mal. 

Me he ido corriendo inmediatamente y lo encontré tendido en medio del patio, le costaba muchísimo respirar. He permanecido una hora agachada a su lado, llorando y acariciándolo. 
Yo no tengo ni idea de si los animales lloran, sé poco sobre ellos, pero os puedo jurar que de sus ojos caían lágrimas que yo le secaba, mientras que las que se deslizaban de mi cara caían sobre él.

La veterinaria ha tardado eso, una hora, y cuando ha venido ha pensado que lo mejor era ponerle directamente una inyección llamada "eutanásica", nada de hacerle padecer más poniéndole un sedante o algo parecido.

Había que moverlo de sitio porque no había mucha luz donde estaba, y lo hemos cogido entre ella, mi hermano y yo. 
Mi padre, el pobre, no podía ni mirar, pues es al que más compañía le ha hecho durante su larga vida. Mi madre permanecía en segunda fila llorando también. Mi hermano no hablaba. Y yo, que en la vida me hubiera visto en esas circunstancias, le he aguantado la cabeza y la patita en la que había que ponerle la inyección. 

Y así se nos ha ido Dark. Si yo, que sé que no deja de ser un animalito, me siento así, me pregunto ¿cómo hace la gente para seguir viviendo cuando se les muere un padre, una madre, un hermano, una pareja...? ¿cómo se quita uno la pena? ¿es que se llega a ir esa pena?

 Dark en 1999, en brazos de mi sobrino. 
Escribo esto en su memoria y confieso que también a modo de desahogo, a ver si me quito la congoja que tengo porque no puedo parar de llorar desde que pasó. 

Como el perro bueno y fiel que ha sido para todos, se merece que hable de él. 
Te quiero Darkito.


50 comentarios:

  1. Cuanto lo siento, Chelo. Sé lo que es pasar por eso y es durísimo, has sido muy valiente. Seguro que él te agradecería la compañía que le has hecho estos últimos momentos, ellos lo notan, saben que no están solos, estoy convencida.
    Lo siento de verdad, porque es un trago difícil. ¿Cómo se hace para seguir viviendo cuando se muere un padre o una madre? Eso te lo puedo decir: pensando en que ellos querrían una vida completa para ti, pensando en los demás que también te necesitan, intentando ser fuerte por todos. Se supera poco a poco, con muchas lágrimas, con muchas noches de insomnio, con mucho cariño mendigado... pero se supera. Y llega un momento en que el dolor, que jamás se va, se atenúa y dulcifica, y los recuerdos no te causan tantas heridas. E incluso te permites evocar momentos y sonreír. El ser humano está preparado para eso, aunque cuesta una vida, te lo aseguro.
    Ten mucho ánimo, apoya a tu padre que seguro que necesita mucho consuelo. Te mando todo mi cariño, y un beso enorme.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Gracias Chari, qué comentario tan personal y sentido has escrito, gracias de verdad.
      Eso que dices de que el ser humano está preparado para eso se lo ha comentado mi padre a mi hermana. Ella me acaba de llamar y me lo ha contado.
      Le decía justo eso, que él sí está preparado para esas cosas, pero que yo no y creo que tiene razón.

      Gracias también por tus palabras tan acertadas respecto a él, pues precisamente esta semana se le murió un amigo que vivía solo en la montaña (casi como un ermitaño y según mi padre se murió de verse arriba de una ambulancia y metido en un hospital. De hecho, cuando esta tarde yo estaba agachada junto a Dark me decía, "el pobre Evaristo ni compañía tuvo".

      Es tristísimo hablar de esto, yo siento hacerlo, pero también lo necesito, sé que es la vida misma, una de cal y otra de arena.

      Recibo muy agradecida tu cariño, Chari. Un beso.

      Eliminar
  2. Ay, Chelo, se me han escapado unas lágrimas. Lo siento muchísimo. La muerte de los animales y su sufrimiento me afecta de una manera muy especial. Por supuesto, siento más la muerte de las personas, pero la de los animales me impresiona por lo vulnerables que los veo, porque no saben lo que pasa y eso me angustia muchísimo. Espero que lo superéis pronto. Yo nunca he tenido que llorar una mascota. Me tocará con mi gato, pero me lo imagino muy doloroso.
    Como Chari, te digo que os apoyéis todos y sobre todo a tu padre. Un beso muy fuerte, amiga.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Lo siento Rosa, y muchas gracias por tu comentario. Es cierto lo que dices: ellos no saben lo que pasa y pensar si él sabía que se estaba muriendo me angustiaba.

      Mira hasta qué punto que mi hermana tiene un bichón maltés desde hace un año y yo le he dicho que mañana mismo que lo dé a otras buenas personas que lo cuiden igual de bien.
      No quiero que pase por lo que hemos vivido esta tarde Pero claro, ya lo quieren demasiado ellos y los niños como para eso.

      Ha sido doloroso de verdad. Muchas gracias de nuevo, Rosa. Un abrazo.

      Eliminar
  3. Hola!! Yo también lo conocía y realmente era un animal de compañía, siempre que lo he visto que ha sido muchas veces, nunca lo he oído ladrar, siempre estaba en un ladito como uno más. Pasaba, volvía .
    Cuando me lo has dicho por teléfono te daba ánimos y al final te he dicho que le dedicaras una entrada en tu blog y me has contestado:" ya la tiene". Ipso facto he entrado y la he leído y ahí se me han escapado las lagrimitas, pero ya te he dicho que lo bonito es el tiempo y los momentos compartidos con él. En la vida al final eso es lo que nos llevamos porque a todos nos llega el momento.
    Adiós Dark !!
    Besos

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Hola Viajera, bien lo has dicho porque lo conocías, nunca molestaba.
      Y lo que es protegernos de nadie no sé yo si lo hubiera hecho porque nunca ladraba.

      Sólo tenía desespero con la comida y es entonces cuando incordiaba un poquito. Lo que daría yo ahora porque me incordiara mucho...
      Naturalmente le tenía que escribir, es mi pequeñito homenaje ya que no puedo hacer más, además de recordarlo.

      La mañana ha sido mala, porque me preguntaban qué me pasaba y mi cabeza ahí iba y volvía, pero a mediodía cuando he ido a comer a casa de mis padres se me ha removido todo otra vez.

      Te doy las gracias por venir rápida a escribirme, y razón tienes en todo lo último.

      Un beso, amiga mía.

      Eliminar
  4. Lo siento mucho Chelo :(

    De verdad que lo lamento, va a costarte levantar cabeza: a los animales se los llega a querer igual que a las personas. Mi perrita, de 17 años, murió hace poco también así que te acompaño en el sentimiento.

    Espero que pronto se te pase el disgusto... por el momento quedate con que ha tenído la mejor vida que pudo tener, y que fué tan feliz como el que más.

    Hasta siempre Dark.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Sí, se les quiere como si fueran personas, tú lo sabrás bien.
      Muchas gracias por tu comentario y decirte que lo siento también por tu perrita.
      Me has emocionado con tu hasta siempre Dark, Holden.
      Un beso

      Eliminar
  5. Tuve tres perros.
    Una perrita Lulú, llamada Paloma.
    un perro de raza indefinida, de nombre Dumbo.
    Y un Basset Aleman Mas conocido como "perro salchicha"
    le pusimos de nombre Yanqui, porque me lo dieron en el Consulado de EEUU de Sevilla.
    A este último, lo atropelló un coche y lo dejó paralírtico de las patas traseras, el Veterinario me enseñó a ponerle dos inyecciones diarias, una intramuscular y otra subcutánea, pués nos dijo que si él tenía que ve nir todos los día, nos iba a salir muy caro.
    Al final tuve que llevar a que lo sacrificaran.
    ENTONCES MR JURÉ NO TENER M AS PERROS.
    Se suelen querer tanto.......

    manolo

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Qué pena, Manolo, y cuánto dolor, tuyo y del pobre animalito.

      Nosotros era el segundo que teníamos. El anterior, White, era también bretón pero con manchas blancas y marrones.
      Murió el mismo día que nació mi sobrina Cristina, de la que hablé en el post.
      Y al día siguiente fue cuando a mi padre le llevó un amigo suyo 3 cachorritos para que eligiera uno, y nos quedamos con Dark.

      Yo me apené por White igual que ahora, pero no viví sus últimos momentos y eso ayuda mucho, y además la emoción por el nacimiento de mi sobrina mitigó un poquito el dolor.

      Ahora ya sí que no más, igual como tú Manolo.

      Muchas gracias por tu comentario y un beso

      Eliminar
  6. "No voy a llorar", me he dicho al empezar a leer. "Que no, que no lloro", seguía diciendo mientras rodaban las lágrimas por mis mejillas. Y aquí me tienes, llorando. Chelo, cuando mueren las personas a las que quieres, cuando muere toda tu familia, jóvenes y mayores, cuando te avisan de que también tu pareja ha muerto pero por suerte no, está malherido, cubierto de sangre, pero vivo y te sonríe y tú lloras y ríes al ver que vive, cuando dices "pero soy demasiado joven aún para que me haya sucedido esto" y miras a tu alrededor y todos se han ido, y llevas a todos esos muertos dentro de ti, para siempre, y lloras también con cada animal querido que muere, porque los quieres,porque también los llevas en el alma, sigues adelante porque no se puede hacer otra cosa más que eso, seguir, y como dice Chari, llegas a poder sonreír, y ya para el resto de tu vida vas a tener eso, ese dolor que no cesa y a la vez, esa alegría que sobrevive a través del dolor, que convive con él. Así que aquí me tienes, llorando por Dark y por tu pena y por todos los animales y todas las personas que nos han dejado tan solos,tan llenos de ellos. Un abrazo enorme, Chelo.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Me ha impactado tu comentario, Carmen.

      Lamento yo profundamente, primero que te puedan haber sucedido a ti, y segundo el recordártelas si así ha sido; por supuesto, también que llores. Lo siento de verdad.

      Tú que sabes tanto, ¿cómo es posible que el dolor no cese y la alegría sobreviva a través de él, como dices? supongo que la medicina es el tiempo, además de la capacidad, y también voluntad, que uno tenga de sobreponerse a las cosas trágicas.

      A mí lo sucedido me ha hecho reflexionar sobre sobre el amor incondicional, sobre el tiempo, sobre los amigos, y me abre un poco más los ojos a que por más bonita que sea una vida, siempre tiene sinsabores y te llevas palos.

      Creemos que el amor se va con quienes nos dejan, pero no, se queda más fuerte que nunca agarrado al corazón; lo desolador es que Dark, la otra persona, o quien sea, ya no está. Y el vacío es el que duele.

      Te mando un abrazo fortísimo, amiga, y muchas gracias por tu conmovedor comentario. Un beso también.

      Eliminar
  7. Un post lleno de las lágrimas de los que te seguimos.
    La muerte es esa oscura compañera que nos sigue de cerca desde nuestro nacimiento.
    Todo te lo han dicho tus amigos en los comentarios anteriores al mio, yo también conocí a tres perros y los tres murieron, tres gatos y lo mismo. Pollitos,patos,peces Hamster, ratones blancos,gorriones,perdices y codornices,gallinas y hasta un gallo tuve como mascotas; y eso que no soy de pueblo pero era muy "bichero" me encantan los animales. Veo la inocencia de seres puros que llevan reflejada en sus ojos. Animales que son más educados y más civilizados e incluso más cariñosos que ciertas personas deshumanizadas e insaboras...
    Llorar por lo perdido es lo que nos queda para desahogar nuestra pena, después queda el buen recuerdo y los momentos pasados junto a los seres queridos, animales o personas.
    Hay que vivir el día a día y disfrutar de lo amado, abrazar bien fuerte y besar con ganas. Decir ¡Te quiero! mil veces a lo largo de la jornada aunque no sea necesario, acariciar, tocar, gustar, saborear el amor en todas las facetas que se nos presenten a lo largo de la existencia.
    Pues esa compañera tan poco veces grata a nuestro corto entender, se lo lleva todo, y hasta que nos toque irnos, nos tocará despedirnos de los que marchan antes y por ello, debemos aprovechar al máximo de todas las ocasiones que se nos brindan para donarnos generosamente.
    Después, ya te dije: sólo nos resta llorar y recordar.
    Te doy mi abrazo más acogedor para que te refugies en él y llores si has de llorar apoyada en un hombro amigo.
    ¡Adios Dark".Seguro que de "oscuro" no tenías nada.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Así es Francisco. Cuando se va alguien a quien quieres, debe ser tremendo quedarse con el mínimo remordimiento de no habérselo demostrado en vida, ya no tiene remedio y eso lo que haría sería agudizar el dolor.

      Por eso comparto ese canto que haces al amor, ese disfrutar el día a día con intensidad, la que a cada cual le salga del corazón en cada momento o la que nos inspire la otra persona o un animalito en cuestión, que en algunos casos puede llegar a ser, como dices, más cariñoso y civilizado incluso que algunas personas.

      Llorar limpia y yo, que me conozco bien, sé que ya me he sobrepuesto a algo doloroso cuando puedo hablar de ello sin llorar, cosa que aún no consigo, así que gracias por tu hombro, amigo.

      Necesito compartir las cosas que me duelen y,haciendo honor a mi nombre, siempre busco consuelo, es casi necesidad.
      Por ello me emociona mucho saber que os tengo 'ahí', para lo bueno (fiestas, premios y demás), y para cosas fatídicas como ésta, y eso tiene un nombre que conoces bien, se llama lealtad.

      Muchas gracias por la tuya, por tu comentario tan motivador y por tu acogedor abrazo.

      Y tienes razón, Dark de "oscuro" sólo tenía las manchitas de su bonito y brillante pelo.
      Un beso también.

      Eliminar
  8. Lo lamento muchísimo Chelo. Y no, no es un animal es un miembro más de tu casa y de tu familia... Un abrazo fuerte

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Así es como se le quiere a un animal de compañía, Clara, como a un miembro más... De hecho, hay casos en que 'aportan' más que algunas personas.
      Gracias por tu comentario, un abrazo.

      Eliminar
  9. Yo también lo siento mucho Chelo. Uno de los motivos por los que no quiero tener animales es por estos momentos. No se tal vez sea egoista pero... Siempre se muere algo de nosotros con ellos. Un abrazo en estos momentos Chelo.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Es que en esos momentos se te van las ganas de volver a tenerlos, ¿es egoísmo no querer sufrir? no lo tengo tan claro, Montserrat.
      Muchas gracias por venir y otro abrazo para ti.

      Eliminar
  10. Amiga Chelo, en tu recuerdo han de estar esos momentos tan buenos que has pasado con Dark.. He pasado mas de vez por ello.. Lo siento.
    Besos

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Si has pasado por ahí, lo siento también por ti, Suni. Sí, cuando se me borre lo que tengo tan reciente supongo que me quedará lo bueno.

      Muchas gracias, amiga. Un beso.

      Eliminar
  11. Lo siento, amiga. Siento tu tristeza y siento tus lágrimas.
    Cuando el dolor nos golpea no hay palabras. Sólo que sepas que aquí estoy para que te desahogues cuanto quieras.
    Un beso.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Me consta que lo sientes, Kirke, y mil gracias por estar 'ahí' con tu cálido apoyo de amiga.
      Es verdad que ante estas cosas no sabemos muy bien que decir, pero yo siempre me quedo con algo que me consuele.
      Un beso muy fuerte

      Eliminar
  12. Necesito kleenex..... uf!

    Cuánto lo siento, me ha conmovido mucho...últimamente pienso que mis perros ya van por ese camino....snif!

    Un abrazo fuerte fuerte ♥

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Gracias por tu comentario, Liliana. Aprovecha al máximo todos los momentos que puedas con tus perros que nunca se sabe lo largo que puede ser ese camino.

      Un abrazo para ti.

      Eliminar
  13. Hola guapa!!! mucho ánimo de verdad, cuando has dejado el comentario en mi blog, intuía que algo te había pasado y que estabas baja de ánimos. Te comprendo, porque es que se les coge muchísimo cariño, era uno más en la familia, un miembro más. y cuando los perdemos, es muy doloroso.
    A mi me pasó con mi perro RIcky (se lo puse por Ricky Martin) con 14 años estaba loquita por él y cuando se presentó mi padrino con un cachorro de Pequinés mezclado con otra raza, no dudé en ponerle ese nombre. Fidelidad, cariño, amor desinteresado, juegos, risas, e incluso enfados, como si de un hermano pequeño se tratara.... en una ocasión se escapó y toda mi clase del cole estaba en alerta conmigo, porque me veían llorar y les dije que por favor me ayudaran a encontrar a Ricky. Me acuerdo que lo encontró un vecino porque estaba con otra perrita....jolines... será posible!!! pero estaba en casa!!!! murió de viejecito, y madre sobretodo fue la que notó más su carencia.
    Dark se merecía el buen homenaje que le has hecho. Eres fantástica Chelo!!
    Un fuerte abrazo y besazo de apoyo y cariño<3

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Ay, gracias, Gema. Cierto es que el día siguiente hice algunos comentarios en blogs amigos por distraer la mente.
      Es muy bonita la historia que cuentas de Ricky, gracias.
      Yo la primera vez que se perdió Dark busqué rápidamente una foto e hice letreros.
      También sabes lo que es, y tu madre igual. La ausencia es lo peor.

      Muchas gracias por tus palabras, tu cariño y tu apoyo, tú sí que eres fantástica Gema, un beso.

      Eliminar
  14. Querida Chelo:
    Lo siento mucho. A Dark le habría encantado tu entrada, está llena de cariño, seguro que fue un perro muy feliz y verse rodeado por todos vosotros al final debió ser muy reconfortante.
    Los recuerdos siempre estarán ahí, y cada vez serán más dulces hasta que se conviertan en un consuelo.
    Muchos besos: Sol.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Qué bonito comentario, Sol. Muchas gracias. Yo creo que sí que fue un perro feliz, y en cuanto a si tuvo un final reconfortante, pues quiero pensar que sí, pues es lo único que yo deseaba entonces aunque ahora no pueda borrarlo de mi mente.
      El tiempo, como siempre, es que todo lo cura. Lo dejaremos pasar.

      Muchos besos y gracias por estar aquí Sol.

      Eliminar
  15. Ufff con lo sensiblona que estoy he tenido que leer rápido porque de poco me salen las lagrimillas. Ayssss. Ahora es imposible pero más adelante serás consciente de lo afortunado que ha sido de tener una familia tan buena y que lo ha querido tanto como vosotros, esa es la mejor fortuna que ningún ser vivo puede tener, se que es imposible el consuelo pero con el tiempo espero que te ayude. Un besazo preciosaaaaaaaaaaaaa mucho ánimo me ha llegado mucho tu post. Dark bonito nombre

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Precioso eso que dices de que sentirse querido es la mejor fortuna que un ser vivo puede tener. Dark fue, pues, muy afortunado. El nombre sí es bonito, sí, lo eligió mi hermano

      Mil gracias, Natalia, por tus palabras de ánimo. Un beso

      Eliminar
  16. CHelo, me hiciste llorar, què triste :(

    La foto de su sobrino cargàndolo es hermosa, ambos cachorritos. Parece mentira cuàn importante se vuelve una mascota para la familia, ellos que son tan fieles, tan amorosos e incondicionales. Creo que el hecho de haber estado junto a èl secando sus làgrimas, le permitiò ser feliz por ùltima vez, vièndote corresponder la amistad que por tantos les diò.

    Ya es tiempo de que descanse pero siempre estarà en tu corazòn. Besos y abrazo de pèsame.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Siento haberte hecho llorar, Arethusa, de verdad que sí; yo así fue como escribí el post y es lo que sentí en ese momento.

      Qué bonito lo de "ambos cachorritos". Esa foto de Dark con mi sobrino sabía que la tenía, la busqué y rebusqué después de haber publicado el post.
      No la encontraba y era tardísimo, pero no me daba por vencida, y seguí buscando, y me dí cuenta de que esas cosas se hacen con y por amor.

      Si fue feliz por última vez por estar yo allí, pues no lo sé pero quisiera creerlo, igual que quiero pensar que cuando giraba la cabeza, quizás en un instinto de respirar mejor, era para mirarme.

      Muchas gracias por tu comentario, me ha reconfortado. Un beso

      Eliminar
  17. Lo sé, Gema. Y un padre no tiene comparación, es tristísimo lo que cuentas, así que mil gracias por un testimonio tan personal. Yo ese tema no quiero ni imaginarlo...

    Sobre Dark, recuerdo que hace unos días te hablé sobre él en un post tuyo sobre los animales de compañía y me dijiste que seguro que se sentía queridísimo. Creo que efectivamente así fue.

    Gracias también por acordarte de mi padre,y es que lleva una racha el pobre...Ve que los amigos se le van uno tras otros, y ayer se le fue el más fiel de todos sin ninguna duda.

    Un fuerte abrazo, Gema

    ResponderEliminar
  18. ¡Cuanto lo siento!, las personas que no han tenido animales en casa no pueden entender los sentimientos que se producen entre los miembros de la familia y la mascota , sea cual fuere, ses un miembro más de la cas y se echan tanto de menos cuando faltan...
    Un abrazo fuerte.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Así es Tracy, los sentimientos son eso, sentimientos, y no distinguen; y el echar de menos duele, ya lo creo que duele el vacío si de verdad se ha querido.

      Otro abrazo para ti, gracias por tu comentario.

      Eliminar
  19. Qué pena, Chelo, lo siento mucho. Yo adoro a los perritos y sé lo que estarán pasando. Créeme que yo también he llorado con tu entrada. Lo magnífico es qu lo trataron tan bien siempre.
    Un abrazo muy grande.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Lo tratamos bien porque, como sabes, si eliges tener un animalito es para cuidarle y quererle, ya que nadie te obliga.
      A Dark lo tratamos como un rey, como dije, pero él también lo merecía porque fue buenísimo.

      Otro abrazo,Sara. Gracias por tu comentario.

      Eliminar
  20. Qué penita Chelo. Lo de menos es que sea un animal, se les quiere igual, hacen un montón de compañía y son mucho más honestos y leales que muchos seres humanos, se los echa mucho en falta. Llorar va bien.
    Un beso muy fuerte

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Es lo que decía antes a Tracy, que los sentimientos no distinguen.
      Es más, los animales se ganan el cariño por el solo hecho de 'acompañarte', dan siempre sin esperar nada a cambio, y eso es lo que hace que hablemos de amor incondicional, y que se les tache de leales y honestos como bien dices.

      Y así es, Conxita, una no quiere llorar pero lo hace sin querer y va bien.

      Otro beso para ti

      Eliminar
  21. Qué amarga compañera de vida es la pena. Menos mal que, aunque al principio lo invade todo, cierto es que luego da esa tregua que dices.
    Hay ratitos que te deja en paz, pero vuelve, aunque sea con menor intensidad.

    Muchas gracias por venir Julio David.
    Un beso

    ResponderEliminar
  22. Hola Chelo! Lo siento mucho. Yo tengo a mi Cana de 3 añitos desde hace 2 y es lo mejor del mundo, solo pensar perderla ya me da algo. Muchos ánimos.

    Un beso!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Mímala mucho y disfruta cada momento con ella. Es muy joven, y a no ser que le pasara algo (que no hay ni que pensarlo), va a tener la suerte de estar a cargo de una 'ama' buenísima.
      Gracias por tu comentario, Beatriz. Un beso

      Eliminar
  23. Ay Consuelo, que pena Dark, es molt bonico.
    No sé com ajudarte, però ho intentaré:
    Tindre un gosset es una de les tantes bendicions i regals q ens fan els nostres pares. Jo tb tenía un de menuda, es dia Snoopy ( buscaré una foto i t la enviaré).
    El va portar la meua germana major quan jo tenía 5 anys, i ens va alegrar a tots la vida durant 14 anys. En ma casa erem 7, i ma mare va tindre la santa paciéncia de admitir el nou membre de la familia. Jo vivia a Simat i el trea a pasetjar antes de anar a l'escola, dps
    , i sempre q m dia ma mare. Les dones majors quan venien a ma casa dien: " xiqueta , tú quina eres, la del gosset"?.
    Quan vaig vindre a estudiar a València, ma mare hem contava q quan Snoopy sentía el soroll dels xiquets de Simat q eixien del cole, ell seguia anant a la porta a esperarme.
    Tinc un record preciós de aquells anys , i pense q la meua infancia va ser més rica per poder contar amb ell.
    Pensa que es un regal tots els anys q tú i els teus nebots hau disfrutat de ell; quan siguen majors serà un record xulíssim de la seua infancia i dels seus abuelos.
    Algú hem va dir q els gosos soles viuen el moment, i es segur q ell va tindre una vida molt feliç en la teua casa.

    Quan els que volem ens deixen per a sempre,la pena es molt gran, però es millor que siga aixina, perque sense dupte significa que es proporcional a lo que els hem vollgut, i garantía de que sempre els portarem en el cor . Es la manera de que siguen vivint i ens acompanyen.
    Ja vorás com poquet a poquet el dolor es calmará, i el coret se te omplirá cada vegà q penses en ell.
    Tb pots parlar a eixa preciositat de nebots xicotes q tens , de Dark per a que no desaparega .
    Els meus nebots no vaen coneixer a Snoopy, pero tots coneixen la seua història.
    Estigues tranquila que vaes fer mooolt be acompanyanlo al final.
    Besets, guapa!

    ResponderEliminar
  24. Sí que sabes cómo ayudar, siempre lo intentas y siempre lo consigues.

    Aunque nos veamos poco, es un lujo tenerte como amiga, es lo único que me queda por decirte después de haber hablado sobre esto.
    Que sepas que me ha gustado mucho lo de "y los años que aún nos quedan" .

    Un abrazo enorme.

    ResponderEliminar
  25. Hola Chelo,
    siento muchísimo que Dark se haya ido y entiendo perfectamente cómo te sientes porque mi perro también se fue hace unos meses. Se les llega a querer como si fueran tus propios hijos. Nos dan grandes lecciones de amistad y amor incondicional.
    Con el tiempo vas superando la pena aunque siempre lo llevarás en el corazón y en el recuerdo.
    Mucho ánimo.
    Un abrazo muy fuerte!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Erika, sabes perfectamente lo que se siente, lo recuerdo.
      Y tienes razón, lo llevo en el corazón y en el recuerdo, porque transito a diario por donde él estaba y si antes notaba su presencia, ahora noto su ausencia, y ésta duele...

      Muchas gracias por tu ánimo, y otro abrazo para ti

      Eliminar
  26. ¡Cómo te comprendo, Chelo! Pocos saben lo que es perder un compañero así. A nosotros se nos fue hace tiempo Paquira, como digo en un poema "una princesa boxer con mirada de arcángel". Tenía sólo seis años... Un beso.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Bienvenido Antonio, es todo un lujo tener a un poeta y escritor como tú por aquí, de verdad que sí.

      Sabes, pues, sobradamente de lo que hablaba en este post. Qué lástima Paquira, con tan solo seis años. Seguro que esa princesa te adoraba.

      Un abrazo y gracias por venir

      Eliminar
  27. Chelo yo nunca he tenido perro, Será que una vez me persiguió uno y me mordió en una playa, y le cogí miedo. Si me gustan laso animales los gatos los pájaros pero por mi salud debrinquitis asmática me prohibieron tener animales en casa. Reconozco que en casa de ua amiga estuve invitada dos semanaa a Peñíscola y llevamos a Koofy un perro precioso que me encariñe con él y cuando voy con mi amiga de paseo nos lo llevamos al caminar por el campo. Ya es viejito y seguramente pronto se morirá y lo sentiré como si de un familiar s e tratara.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. ¡Hola Mamen! Te entiendo...a veces tenemos malas experiencias con los animalitos y luego nos entra miedo. Pero cuando convives con ellos, por poco que sea, se crean unos vínculos de afecto casi tan fuertes como los que se crean entre las personas.
      Gracias por tu comentario, ¡un beso!

      Eliminar

♥ Tu opinión (me) importa ♥